Maandag: iedereen maakt zich klaar voor een nieuwe (voetbal)week. Een mooi moment om je hart te luchten en dat is ook precies wat onze columnisten wekelijks doen. Met vandaag Niek Geers, over het nieuwe Feyenoord.
Na het kampioenschap in 2017 wordt het steeds moeilijker om het openbaar te vertellen, maar ik ben van kinds af aan een Feyenoord-supporter. Omdat Feyenoord niet zo heel vaak kampioen wordt kan ik nog wel een aantal jaar vooruit, maar wat er momenteel allemaal gebeurt bij de club baart mij grote zorgen. Rotterdams trots werd onder de bezielende leiding van Giovanni van Bronckhorst kampioen door hard werken. Oké, Feyenoord speelde dat seizoen ook prima voetbal, maar op papier waren de selecties van Ajax en PSV gewoonweg beter.
Onder aanvoering van de teruggekeerde Dirk Kuyt kwam de schaal eindelijk weer eens naar Rotterdam-Zuid. Prachtig, maar aan de andere kant ook best triest. Een oude veteraan bouwt zijn carrière af en is midden dertig meer dan goed genoeg om zijn club aan een titel te helpen. Zegt in mijn ogen ook genoeg over het niveau van de Eredivisie. Toch zal ik ‘Duracell Dirk’ voor eeuwig dankbaar zijn, want hij heeft mij op 14 mei 2017, in het gezelschap van Roald Schinkel, Jordi Booij, Donny Schoemaker, Sander Hartman en Tom Willems, een onvergetelijke dag bezorgd.
Nu, ruim vier jaar later, zie ik het zeer somber in. Dat er veel spelers van de kampioensploeg zijn vertrokken is logisch. Dat die niet direct vervangen kunnen worden kan ik ook nog wel begrijpen. Maar het huidige, nieuwe Feyenoord, is denk ik het slechtste Feyenoord in de afgelopen tien jaar. Ik vermoed dat Arne Slot zichzelf nog wel eens achter de oren krabt en denkt: ‘Waar ben ik godsnaam aan begonnen?’
Om te beginnen is er voorin momenteel niemand die een doelpunt kan maken. De pikante transfer van Steven Berghuis naar Ajax helpt natuurlijk niet mee. Berghuis is met zijn achterbakse gedrag trouwens de belichaming van de gemiddelde Ajax-speler, maar dat geheel terzijde (niet te serieus nemen dit, Ajacieden 😉). De Iraniër Alireza Jahanbakhsh is nu gecontracteerd om Berghuis te doen vergeten, maar de voormalig AZ’er heeft drie jaar niet gevoetbald. Topaankoop.
De middelste linie is echt om te janken. Jens Toornstra is een prima speler, maar daar is het beste al lang vanaf. Onze Turkse vriend Orkun Kökcü, die op onverklaarbare reden ineens met 10 op zijn rug loopt, is alleen maar met zichzelf bezig en trapt geen deuk in een pakje boter. Maar wat pas écht pijn aan de ogen doet is het spel van Mark Diemers. Moet ik dat nog verder uitleggen? Denk het niet toch?
Achterin is het ook niet veel. Lutsharel Geertuida en Tyrell Malacia hopen op een tranfser (op basis waarvan?) en ook de Argentijn Marco Senesi wordt begeerd door menig Europese (sub)topclub. Om de lege plaatsen centraal achterin te vullen posteert Arne Slot Leroy Fer nu in het hart van de defensie. Tot overmaat van ramp heeft de oud-international ook nog de aanvoerdersband om zijn arm. Fer is de koning in het vertragen van het spel en mag graag een foutje maken. Uitstekende captain.
De man tussen de palen is in mijn ogen de beste speler van de selectie. En dan moet je je zorgen gaan maken als club. Justin Bijlow kan het natuurlijk niet helemaal in zijn eentje. Hoe moet Feyenoord nu dan verder? Dat is heel simpel. Gewoon accepteren dat je het aankomende seizoen geen enkele rol van betekenis gaat spelen in de competitie. Pas jeugdspelers in en laat ze wennen aan het niveau. Zijn ze niet goed genoeg? Dat wordt het tijd dat je gaat investeren in de jeugdopleiding, maar stop alsjeblieft met het halen van C-spelers als Brian Linssen en Mark Diemers.
Werk aan de winkel voor het nieuwe Feyenoord van Arne Slot. We blijven positief, je weet het maar nooit in het voetbal! In mijn stoutste dromen waan ik mij weer in Rotterdam om de titel te vieren, dromen mag immers altijd. Toch denk ik dat ik het ook dit seizoen weer moet doen met de herinneringen van vier jaar geleden. Al hoorde ik in de wandelgangen dat Feyenoord bezig is met de terugkeer van Graziano Pellé. Het zal toch niet…