Maandag: iedereen maakt zich klaar voor een nieuwe (voetbal)week. Een mooi moment om je hart te luchten en dat is ook precies wat onze columnisten wekelijks doen. Met vandaag Klaas Geers over de roemloze uitschakeling van Oranje op het EK.
Het EK echec voor Oranje is een feit. Roemloos ten onder tegen de stugge Tsjechen, die ook zonder Slowaakse hulp een elftal op de been brachten dat Nederland in zijn juichhemd zette. Weg zijn de bespiegelingen die ons vanwege de goede kant van het schema moeiteloos naar de halve finale hadden moeten loodsen. De eerste serieuzere horde was al onneembaar: einde oefening.
Als oudere jongere mijmer ik graag over heroïsche daden van het Nederlands voetbal uit het verleden. Wat was ik ontroostbaar na het verlies van de WK finale in 1974. Feestende Duitsers op ons geliefde Schiermonnikoog waar we de wedstrijd hadden gezien op een gehuurde kleurentelevisie in het vakantiehuisje van de buren. 1978, hetzelfde verhaal, Rensenbrink op de paal… Met toen het besef dat we wel vijf uur tegen Argentinië hadden kunnen spelen zonder zicht op winst, want het land van dictator Videla moest en zou wereldkampioen worden. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Robben in 2010 versus de Spaanse doelman Casillas. Waarom had die verrekte keeper zijn teennagels niet geknipt, dan waren we wereldkampioen geworden.
Mijmeren is voor ouderen, dus terug naar de werkelijkheid. Nederland ging tegen Tsjechië af als een lekkende gieter. Niet omdat de tegenstander ons van het veld af blies maar vanwege het simpele feit dat we een op angst gebaseerd systeem speelden dat haaks staat op de vaderlandse opvatting over hoe er gevoetbald dient te worden. Namelijk: vanuit het, vaak op gezonde bluf geënte gedachtegoed dat wij beter zijn dan wie dan ook. Gezonde arrogantie, heet dat. Uitgaand van eigen kracht, dominant aanvallend voetbal zoals Cruijff, Van Hanegem, Neeskens, ja, noem ze maar op, ons in de jaren 70 en 80 van de eeuw die pal achter ons ligt. Ook Frank de Boer krijgt van mij een plekje in dat rijtje. Net als Bergkamp, Robben, Sneijder en Van Persie.
Wat bezielde de bondscoach om 5-3-2 te gaan spelen? Waarom afgestapt van het normale 4-3-3? Waar was de bezieling, de passie, de lef, het brutale, de gezonde arrogantie? Wat we zagen van angsthazenvoetbal. Vijf verdedigers en Marten de Roon als stofzuiger. Blijft over: drie, hooguit vier spelers die voor een goal kunnen gaan. On-Nederlands, en terecht dodelijk afgestraft.
Ooit sprak ik Roelof Luinge. Ik noemde hem meneer Luinge. "Zeg maar Roelof", zei hij. Of hij in Zuidwolde een partijtje wilde fluiten? "Zeker", sprak Roelof, "dat lijkt me leuk, even terug naar het Noorden" (Luinge woont in Bussum). Luinge is groot geworden en heeft zijn afkomst nooit verloochend. Volgend jaar in de moordende hitte van Quatar, terug naar 4-3-3, stranden we in de kwartfinale tegen Brazilië. Helaas. Maar we verlaten met opgeheven hoofd het veld, want de 4-3 nederlaag had net zo goed een 3-4 zege kunnen zijn. En wat speelden we mooi!!!
