Ook bij de familie ten Hoopen was het eens per jaar 'Familiedag'! Zo’n dag waarop alle ooms en tantes, neven en nichten en overige personen met min of meer hetzelfde DNA met frisse tegenzin afreisden richting een of ander treurig etablissement in de provincie. Een locatie die dikwijls niet was uitgekozen vanwege de luxe, de sfeer of de kwaliteit van het eten maar omdat het 'zo lekker centraal' lag. Onder het genot van schrale pils, wanstaltige muziek en een polonaise met grootmoeder voorop sleepte je je dan door de schier eindeloos durende middag. Je beantwoorde beleefd vragen als "Van wie ben ie d’r iene", "Heb je al verkering" of "Hoe gaat het op school". En met routineus gemak voerde je ongemakkelijke gesprekken met oudere dames waarbij je als klein kind blijkbaar nog op schoot had gezeten! (Ja,…..nou en!!!)
Dit relaas schrijf ik niet in opdracht van mijn psychiater om een trauma uit mijn jeugd te verwerken maar omdat het fenomeen 'Familiedag' an sich anno 2021 nog steeds bestaat en trainers in het amateurvoetbal bijkans 'gek' worden wanneer een selectiespeler schoorvoetend en stamelend aangeeft komend weekend niet beschikbaar te zijn vanwege dit jaarlijkse topevenement.
Echter…….bij onze familie lag dit anders! Werd de familiedag op een zondag georganiseerd was er geen ontkomen aan maar had de organisatie, in al haar wijsheid, besloten de zaterdag uit te kiezen voor dit megafestijn dan waren de gebroeders ten Hoopen NIET van de partij! En de reden voor deze afmelding was even simpel als verklaarbaar…………op zaterdag moest er gevoetbald worden! Sterker nog, ten Hoopen senior verplichtte ons thuis te blijven immers broer Dirk en ik speelden in hetzelfde elftal en twee afmeldingen binnen één team was natuurlijk funest voor een succesvol resultaat in de altijd lastige uitwedstrijd tegen Gramsbergen 2. Voor onze vader was de familiedag, als schoonzoon van het feestvarken, overigens wel een verplicht nummer en moest zo Noordscheschut 6 het die middag zonder hun vaste laatste man doen tegen HZVV 8.
De zaterdag, zo kunnen we concluderen, stond en staat bij mij volledig in het teken van voetbal en dat al vanaf 1978. Als achtjarige werd ik lid van ZZVV en speelde op zaterdagmorgen mijn wedstrijdjes, de kiem voor die heerlijke geelzwarte verslaving was gelegd! 'S middags natuurlijk ook voetballen op Woltinge-slag en kijken bij het 1e. Niet veel later gingen we ook met uitwedstrijden mee en kwam je bij illustere clubs als Storica, IJC, Vevo (Veessen), Nagele en Wijthmen. Ademloos keek je naar echte ZZVV idolen als Jan Bouman, Henk Meppelink, Ko Hoorn en Richard Schoemaker maar ook naar spelers die 'van buiten' kwamen met prachtige namen als Roelof Hoveling, Menno Lugtmeijer, Hendrik Jan Kip, Arend Kat en Wander Rotmensen. De rijksdaalder diep in de broekzak voor een bakkie patat en wat drinken.
Van pupil groeide ik door naar junior en vervolgens senior. Werd op mijn 18e jeugdleider, scheidsrechter en speelde in alle elftallen die je kon bedenken. Ook ontdekte ik al snel de kantine en de daarbij behorende 3e , 4e en 5e helft. De voetbalzaterdag begon ieder weekend steevast om 8 uur en was afgelopen wanneer lichaam en de geest het genoeg vonden. (En regelmatig net ietsje later). De zaterdag werd met het verstrijken van de jaren mooier en mooier en werd bij wijze van spreken nog net niet heilig verklaart, een concubine zo u wilt. ZZVV werd steeds meer een deel van mijn leven met de zaterdag als absoluut hoogtepunt.
Sinds een jaar is alles veranderd! Covid-19 is onder ons en alles wat tot voor kort vanzelfsprekend leek is niet meer of in ieder geval anders. Het is stil op het sportpark en onze prachtige nieuwe kantine staat er leeg en verlaten bij. De tot voor kort zo vanzelfsprekende zaterdag moest opnieuw worden uitgevonden en met heimwee en weemoed gaan de gedachten regelmatig terug naar ‘vroeger’.
Afgelopen zaterdag was het noodweer, het stormde en de regen kwam met bakken uit de lucht. Weer waarin je je hond nog niet naar buiten zou sturen maar toch liep ik om klokslag 14 uur als een blij ei, zielsgelukkig de deur uit. Fluitend trotseerde ik de slagregens want ik was op weg naar het voetbalveld, de selectieteams van ZZVV waren weer aan het trainen. En terwijl de Maartse buien de spelers geselden stond ik met een groepje gelijkgestemden te kijken en ouderwets te genieten. "We hadden vandaag eigenlijk uit moeten voetballen in Bovensmilde" zei een vriend! "…dat was vast een kansloze nederlaag geworden, typisch BSVV weer!" Iedereen lachte want we wisten dat hij gelijk had! Maar wat had ik daar dolgraag gestaan, kletsnat en foeterend op alles en iedereen. Wat had ik daar graag gestaan op dat troosteloze sportpark met die zompige grasmat. Wat had ik daar graag met 4-1 verloren…..! Ik had het mijn oude ploeggenoot en trainer Ben Batterink van harte gegund! Wat had ik daar graag gestaan…….
Want ik heb er weer zo’n on-ge-loof-lijk veel zin in! Zin in zaterdag!
